Wat is Natuurlijk Ouderschap
Updated: May 31, 2022
Als we een kind krijgen dat onder onze verantwoordelijkheid valt, doen we over het algemeen ons best om te proberen het op te voeden als de beste versie van zichzelf. We proberen ze een comfortabele omgeving te bieden waarin ze kunnen uitgroeien tot de persoon die ze allemaal zullen worden, terwijl we proberen ze de ‘juiste’ noties en manieren van gedrag bij te brengen zodat ze een functionerend lid van de samenleving kunnen worden door discipline te installeren. Maar uiteindelijk is het niet zo eenvoudig als het lijkt, er spelen veel factoren een rol.
Elke ouder gebruikt verschillende manieren om dat te doen en heeft zijn eigen opvattingen over wat wordt beschouwd als de juiste manier om in de samenleving te handelen. Er zijn veel manieren waarop men zijn kind kan disciplineren. Sommigen geven de voorkeur aan de traditionele structuur van straffen en beloningen, terwijl anderen neigen naar andere, meer onconventionele methoden, en dat is waar natuurlijk ouderschap om de hoek komt kijken.
Maar wat is dat precies?
Natuurlijk ouderschap, vaak geassocieerd met de term attachment parenting, voor het eerst geïntroduceerd door de Amerikaanse kinderarts William Sears, is een opvoedingsfilosofie gebaseerd op empathie, begrip en wederzijds respect. Er zijn veel manieren waarop deze principes worden geïntegreerd in opvoedingsroutines en discipline.
Een van de eerste plaatsen waar deze methode zich laat zien, is het belonings- en strafsysteem dat bij traditioneel ouderschap wordt aangetroffen. Of het ontbreken daarvan om precies te zijn. Zacht ouderschap verwerpt inderdaad het idee om je kind te belonen voor goed gedrag of het te straffen als het iets verkeerds doet, aangezien dit er alleen toe zal leiden dat kinderen het goede doen alleen voor de beloning of om straf te vermijden in plaats van dat ze goede dingen doen omwille van het belang ervan.
In plaats daarvan geven ze er de voorkeur aan om hun kinderen op verschillende manieren te benaderen, want kinderen leren nou eenmaal door te ontdekken met vallen en opstaan. Er wordt aangenomen dat het kind op deze manier goed gedrag aangeleerd, omdat het oprecht gelooft dat dit het juiste is om te doen.
In de praktijk moedigen ouders het partnerschap tussen hen en hun kinderen op verschillende manieren aan. Ten eerste zijn ze van mening dat het gedrag van een kind afhangt van hoe verbonden ze zijn met hun ouders, en als zodanig beschouwen ze slecht gedrag als een schreeuw om hulp of onvervulde behoeften. Dit schuilt in een goed ontwikkeld wederzijds vertrouwen tussen zowel ouders als kinderen. Dit speelt ook een rol bij de besluitvorming. De ouders behandelen de kinderen als leden van het gezin die het waard zijn deel te nemen aan het besluitvormingsproces en de klusjes. De ouders blijven dit vertrouwen in het kind stellen door geen bevelen te geven, maar door ze een reeks acties te geven waaruit ze kunnen kiezen, zoals vragen of ze bijvoorbeeld voor of na het eten een bad willen nemen.
Maar hoewel deze manier van opvoeden, je kind controle en ruimte geeft, is het bij natuurlijk ouderschap belangrijk om te onthouden dat het uiteindelijk nog steeds kinderen zijn van wie de hersenen nog niet volledig zijn ontwikkeld. Ze hebben nog veel te leren en de ouders erkennen dat en beoordelen hen niet op de standers waarop volwassenen worden beoordeeld. Als zodanig laten ouders kinderen leren en ontdekken in hun eigen tempo, zonder schema.
Een ander belangrijk aspect is het geven van grenzen aan je kind door geforceerde genegenheid te vermijden. Als ze de genegenheid van een gezinslid weigeren, dwing het kind dan niet om het te accepteren, hoe goed de genegenheid ook bedoeld is. Ze dwingen het kind ook niet om hen te respecteren, maar laten ze die beslissing in hun eigen tempo zelf nemen. De ouders onderhandelen waar mogelijk grenzen door flexibel te zijn en het kind vooraf te vertellen hoeveel tijd hij bijvoorbeeld in het park kan doorbrengen. Nu kan natuurlijk niet alles speciaal worden onderhandeld als het gaat om de veiligheid van het kind en de mensen om hen heen. In dit geval legt de ouder uit waarom dit een harde limiet is door het kind te vertellen dat dit gedrag schadelijk kan zijn voor hem of anderen.
Bovendien streeft de ouder naar een veilige, verzorgende omgeving. Ze proberen eventuele spanning weg te nemen door bijvoorbeeld klusjes en andere vervelende handelingen speelser te benaderen. Dit zal het kind aanmoedigen om zich meer op zijn gemak te voelen bij het doen van genoemde klusjes. Evenzo, wanneer slecht gedrag wordt waargenomen in plaats van het kind te beschrijven en het met het gedrag te associëren, beschrijven de ouders de handeling en waarom het slecht is. Zeg bijvoorbeeld in plaats van te zeggen dat het kind stout is, hoe dit gedrag je of anderen heeft beïnvloed, dat je zich er verdrietig of geïrriteerd door voelde.
En nog belangrijker: bij natuurlijk ouderschap wordt veel nadruk gelegd op geestelijke gezondheid. Tijdens een driftbui of huilbui laat de ouder het kind zijn emoties uiten in plaats van hem daarvoor te berispen. Ze proberen naar de klacht of het probleem van het kind te luisteren en hun gevoelens te valideren door hen dingen te vertellen als: ‘het is oké om je zo te voelen’. De ouders begrijpen ook hoe hun geestelijke gezondheid hun opvoedingsvaardigheden en -methoden kan beïnvloeden. Als zodanig begrijpen ze het concept van burn-out bij het ouderschap en proberen ze zichzelf te voeden en hulp te zoeken wanneer ze denken dat ze het nodig hebben, zodat ze de ruimte en de juiste mentaliteit hebben om hun kind te koesteren en te helpen.
Ten slotte is het belangrijk om te weten dat natuurlijk ouderschap anders is dan tolerant ouderschap dat altijd de goedkeuring van het kind zoekt en nergens nee tegen zegt.
Kortom, er zijn veel manieren om ouderschap aan te pakken, elk met verschillende voor- en nadelen, maar uiteindelijk zijn er geen goede of foute manieren om te gaan als het gaat om opvoedingsmethoden. Het komt allemaal neer op de persoonlijke voorkeuren en overtuigingen van de ouders. Ouders die kiezen voor de zachte opvoedingsmethode zoeken meestal gewoon een vrijere en vloeiendere manier van ouderschap die niet noodzakelijkerwijs aan een van de maatschappelijke normen voldoet, terwijl ze uw kind de aandacht en de ruimte geven die het nodig heeft om te groeien.
