Postpartum Depressie

Een eerste paar weken na de geboorte van mijn dochtertje in stuitligging (je kunt het hele verhaal hier lezen), was ik een emotionele puinhoop. Ik kan heel blij zijn en ineens huilen. Dit staat bekend als de babyblues en is volkomen normaal na een emotionele achtbaan zoals een bevalling. De meeste vrouwen beginnen zich na een paar weken beter te voelen, bij mij werd het helaas erger.

Het begin van de postnatale depressie

Ik kan me nauwelijks iets herinneren van deze tijd of van mijn kleintje, dus ik kan niet precies zeggen wanneer het bergafwaarts ging. Borstvoeding was niet succesvol omdat het aanleggen nog steeds niet goed ging (mijn meisje kon haar hoofd niet bewegen vanwege de ongemakkelijke stuitligging waarin ze wekenlang lag) en ik kreeg steeds meer een hekel aan kolven. Pompen voelde erg vernederend voor mij en op een gegeven moment wilde ik het gewoon niet meer doen. Dus ik moest stoppen met borstvoeding geven. Dit was mentaal erg zwaar voor mij omdat ik mijn baby heel graag borstvoeding wilde geven. Ik at nauwelijks omdat ik me zo ellendig voelde. Hierdoor, in combinatie met borstvoeding, verloor ik snel het zwangerschapsgewicht en werd ik nog zwakker.

Ook fysiek ging het niet zo goed met me. Mijn bekkenbodem was zo beschadigd dat het pijn deed om zelfs maar te lopen en te draaien in bed. Ik had hier al last van door de bevalling maar daarna werd het veel erger. De hechtingen van de knip deden gelukkig geen pijn. De schade aan mijn bekkenbodem was op een gegeven moment zo erg dat ik de ontlasting niet kon ophouden. Dit was erg gênant en hielp natuurlijk niet bij mijn mentale welzijn. Dit heeft zich gelukkig wel kunnen herstellen met behulp van de juist oefeningen van een bekken specialist.

Mijn vriend nam een ​​week vrij van zijn werk en kreeg de tweede week van zijn werkgever. Na deze twee weken stond ik er alleen voor. De eerste dag dat hij weer aan het werk was, voelde raar. Ik was extreem alert en rusteloos. Ik kon gewoon niet ontspannen. Voor mezelf zorgen en huishoudelijke taken doen kostte me veel moeite. Mijn tanden poetsen en mijn haar kammen voelde als een dagtaak. Voor mij voelde het alsof de tijd heel langzaam ging. Terugkijkend waren dit de eerste symptomen van depressie. Ik had ook veel moeite met alleen zijn. Mijn schoonzus adviseerde me om een ​​afspraak te maken met mijn arts. Ze vermoedde al dat er meer aan de hand was (ze is psycholoog). Normaal moet ik meer dan een week wachten om mijn arts te zien. Nu kon ik haar na 2 dagen zien. Ik kreeg een afspraak met verhoogde urgentie.

Het voeden van mijn baby was in het algemeen een probleem geworden vanwege de slechte ervaring met borstvoeding en kolven. Op een gegeven moment had ik het heel moeilijk om mijn baby zelfs maar met een fles te voeden. Ik vond het steeds moeilijker om voor mijn baby te zorgen. Een dag later stortte ik volledig in. Ik kreeg de een na de ander paniekaanvallen. Hyperventileren, duizeligheid, overal tintelingen en alles wat daarbij komt kijken. Ik kon nauwelijks lopen, laat staan ​​voor mezelf of mijn baby zorgen. Mijn vriend kwam thuis en in overleg met zijn werkgever mocht hij enkele weken zorgverlof opnemen om voor mij en zijn pasgeboren baby te zorgen.

Antidepressiva starten

De volgende dag had ik een afspraak met de huisarts. Ze zag meteen dat dit meer was dan de babyblues. Ze schreef een antidepressivum voor en langzaam werd de dosering verhoogd. Ze verwees me ook door naar een psychiater. Voor de zekerheid controleerde ze ook mijn bloed. Gelukkig was dit laatste allemaal normaal.

Vanwege de lange wachttijd (3 maanden!) voor de psychiater zag ik ook iemand van de POH (Praktijk Ondersteuner Huisarts) GGZ van de huisartsenpraktijk. Ze bemiddelde met verschillende psychiaters om de wachttijd te verkorten. Een andere faciliteit gaf vrouwen met PND prioriteit omdat het een heel gezin is dat wordt getroffen. Deze faciliteit had een wachttijd van 6 weken.

De tijd tot de afspraak met de psychiater was erg moeilijk. Voordat antidepressiva beginnen te werken, worden de symptomen eerst erger. Kortom, ik had het gevoel dat ik die dagen alleen maar apathisch uit mijn ogen keek. Ik kon bijna niets. Ik kon nauwelijks aan persoonlijke hygiëne doen. Ik had grote moeite met eten en drinken. Ik voelde me verdoofd en leeg. Ik voelde me ook erg schuldig omdat ik geen genegenheid of verbondenheid met mijn baby voelde. Ik huilde veel. Soms werd dit veroorzaakt omdat ik me schuldig voelde of omdat ik me zo behoeftig voelde. Soms was er helemaal geen reden.

Elke keer, net toen ik me een beetje beter begon te voelen, werd de dosering verhoogd. Bij elke toename werden de symptomen eerst erger voordat het beter werd. Ik sprak wekelijks met mijn huisarts. Ofwel face to face of via de telefoon. Ook ontmoette ik de dames van de POH maar dit hielp totaal niet. Het was fijn dat ik bij iemand terecht kon, maar ik had niet het gevoel dat ik vooruitgang boekte. Ze gaf me een boek om me te helpen met de paniekaanvallen. Ik moest opdrachten doen om erachter te komen wat de paniekaanvallen veroorzaakte, maar ik liep vrij snel vast. Ik had nog steeds meerdere paniekaanvallen per dag en ze wilde weten wat ze veroorzaakten en wat er door mijn hoofd gaat als ze gebeuren. Ik wist niet wat ze veroorzaakte en had geen gedachten wanneer ze gebeuren. Het enige waar ik constant aan dacht was dat ik niet langer in deze situatie wilde zijn. Ik wilde gewoon in mijn auto stappen en vertrekken. Weg van alles en iedereen. Dit is ook een symptoom van depressie. Mijn geestelijke staat was er veel heftiger aan toe dan wat de POH kon behandelen.

De weken voorafgaand aan de eerste intake bij mijn psychiater waren moeilijk. Alle zorg voor mijn baby werd gedaan door mijn vriend. Hiermee bedoel ik echt alle zorg voor de baby zowel overdag als 's nachts. Af en toe gaf ik haar de fles, maar hoewel ze nu flesvoeding kreeg, was het nog steeds moeilijk voor mij om haar te voeden. Blijkbaar had de borstvoedingsperiode me zo hard getroffen dat zelfs flesvoeding van mijn baby paniekaanvallen veroorzaakte.

Als ik terugkijk, kan ik zien hoe slecht het mentaal met mij ging dat ik niet eens mijn eigen baby kon voeden.

Voor mijn vriend, die nu fulltime voor zijn kleine meid en mij zorgde, was dit ook heel zwaar. Terwijl hij het leuk vond om voor zijn baby te zorgen, zag hij zijn vriendin steeds verder wegzakken. Ik voelde dit gebeuren, maar ik kon het niet stoppen. Ik was erg angstig en voelde me erg schuldig tegenover mijn vriend en de kleine. Ik voelde totaal geen band met haar. Ik had het gevoel dat ik voor haar moest zorgen, maar ik kon mijn lichaam het niet laten doen.

Het was raar om haar niet te kunnen voeden terwijl ik geen moeite had om een ​​hele volle luier te verschonen. Ik vond het eigenlijk een beetje leuk om haar luiers te verschonen. Misschien was het omdat ik eindelijk de schattige wasbare luiers kon gebruiken die ik een tijdje geleden kocht. Ook haar wassen en aankleden vond ik niet erg om te doen. Dit zijn hele duidelijke tekenen dat er ergens tijdens de borstvoedingsperiode iets heel erg mis is gegaan.

Lichamelijk herstel

Terwijl ik wachtte op geestelijke hulp, zag ik mijn bekkenbodem fysiotherapeut vaak. Met haar hulp kon ik oefeningen doen voor het herstel van mijn bekkenbodem. Binnen een week had ik geen incontinentie meer en na een paar weken kon ik weer pijnloos lopen en zelfs in bed draaien zonder dat het pijn deed. Na twee maanden kon ik zelfs weer sporten. Ik heb altijd veel aan krachttraining gedaan maar tegen het einde van de zwangerschap was dit niet meer mogelijk. Toen ik weer begon met tillen, kwam het spiergeheugen in actie en al snel kwam mijn kracht terug. Dit hielp ook met mijn mentale welzijn. Vroeger dacht ik altijd dat mensen die depressief zijn gewoon meer moeten gaan sporten. Misschien was ik een beetje naïef. Het enige wat ik wist was dat sporten ervoor zorgt dat je lichaam endorfine aanmaakt en dat endorfine je gelukkig maakt. Dit zou mensen moeten helpen die aan een depressie lijden. Nu weet ik beter.

Door te sporten kun je je inderdaad beter voelen als je een beetje down bent. Als je ernstig depressief bent, helpt sporten niet voor je mentale welzijn. Ik ben altijd erg gedisciplineerd geweest. Ook toen ik zwaar depressief was, sportte ik twee keer per week. Alleen voelde ik me nu niet beter na mijn training. Ik vond het fijn dat mijn lichaam zo goed herstelde na de bevalling van mijn baby, maar mijn geest volgde niet.

Eerste gesprek met psychiater

Het eerste consult was moeilijk. Dit gesprek was niet met een psychiater maar met een psychiatrisch verpleegkundige van de afdeling. Ik moest weer mijn hele verhaal vertellen ook al kregen ze alles van de dokters. Elke keer als ik mijn verhaal vertel, blijft het moeilijk maar het helpt ook om alles te verwerken wat er is gebeurd. De verpleegster schreef alles op zodat het psychiatrisch team me kon diagnosticeren. Daarna kon de behandeling beginnen. Naast het vertellen van mijn verhaal heb ik ook (weer) veel gehuild. Er werden veel vragen gesteld over wat er was gebeurd en hoe ik me voelde.

Helaas/gelukkig (?) kan ik me geen details herinneren van wat er is gebeurd. Uiteindelijk moest ik ook vragen beantwoorden op een computer. Deze waren veel algemener over alcohol, drugs, angst en zelfmoordgedachten. Het duurde allemaal ongeveer een uur, maar ik was daarna helemaal leeg. Ik kon de rest van de dag niet veel doen en ook de dagen daarna voelde ik nog hoe zwaar dit voor mij was. Na elk gesprek met de POH GGZ van de huisartsenpraktijk was ik ook moe maar nu was het veel erger.

Ik heb geheugenverlies voor het grootste deel van mijn ernstige depressie, dus ik weet niet hoe slecht ik me vroeger voelde, maar dit heeft nog een ander een groot nadeel. Ik kan me niet herinneren hoe slecht ik me toen voelde, maar ik herinner me ook niet mijn kleine meisje uit die tijd. Dit laatste deel valt me ​​zwaar. Ze is maar een korte tijd zo klein en ik kan me er bijna niets meer van herinneren. Gelukkig heeft mijn vriend heel veel foto's gemaakt waar ik nu naar kan kijken.

Tussen het eerste consult en de diagnose zat ongeveer twee weken. Ik moest echt even bijkomen van het consult met de psychiatrisch verpleegkundige. Ik sliep veel en had hevige hoofdpijn.

Inmiddels ging het ook niet goed met mijn baby. We gingen veel naar het ziekenhuis (gedurende deze tijd was ik ongeveer een keer per week in het ziekenhuis. Voor mij of voor mijn meisje). Mijn babyheupen ontwikkelden zich niet goed door de stuitligging en de stuitbevalling. Ze had heupdysplasie. Haar tegenslagen waren ook niet goed voor mijn mentale welzijn.

De diagnose

Ongeveer twee weken na de eerste afspraak met de psychiatrisch verpleegkundige kreeg ik een telefoontje met de diagnose en het plan van aanpak. Ik vond de diagnose eigenlijk niet zo belangrijk, zolang er maar iemand was die me zou helpen maar blijkbaar wil mijn zorgverzekeraar dat ook weten. Ik haatte het om me zo te voelen en deze negatieve gevoelens voor de baby te hebben. Ik wilde me niet zo voelen, maar ik kon er niets aan doen.

Ik kreeg de diagnose postpartumdepressie. Dit was niet echt een verrassing. daarnaast kreeg ik ook de diagnose posttraumatische stressstoornis (PTSS). Dit vermoedde ik niet. Ik dacht altijd dat alleen mensen die iets vreselijks hebben meegemaakt (zoals oorlog) dit kunnen hebben. Blijkbaar kan iedereen die het gevoel heeft iets vreselijks te hebben meegemaakt dit hebben. Het zal per persoon verschillen hoe ze op bepaalde situaties reageren. Sommigen zullen er geen probleem mee hebben, terwijl anderen in therapie moeten. In mijn geval was het feit dat mijn verloskundigen de stuitligging van mijn baby niet merkten, zo erg voor mij dat ik er een trauma van kreeg.

Het plan van aanpak zou zijn therapiesessies met een psychiater voor de depressie en EMDR voor het trauma. Ik had nog nooit van EMDR gehoord. EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) is in het kort het resetten van de herinnering die het trauma heeft veroorzaakt door links en rechts beeld of geluid af te wisselen.

Kort na de diagnose vond de eerste therapiesessie plaats. Deze gesprekken waren moeilijk voor mij en het kostte me veel tijd om ervan te herstellen. Elke keer was er een uur gepland, maar ik heb het nooit zo lang volgehouden. Ik vond het moeilijk om gesprekken te voeren en te volgen. Vooral als ze over een persoonlijk of moeilijk onderwerp gingen, zoals bij de psychiater. Deze waren extreem zwaar voor mij en na een tijdje kon ik me niet meer registreren of de vragen beantwoorden die werden gesteld. Ik voelde het in mijn hoofd dat het gesprek moeilijker werd. Het voelde alsof mijn hoofd mistiger werd.

Sommige sessies waren beter dan andere. Soms haalde ik een half uur, soms was slechts 15 minuten genoeg. Ik kon het gewoon niet langer volhouden. Ik hoorde iets gezegd worden, maar de informatie werd niet geregistreerd. Deze sessies gingen enkele maanden door. De sessies gingen vooral over de obstakels die ik tegenkwam, wat er die week door mijn hoofd ging en hoe het met mij ging als moeder.

Soms kwam de periode rond mijn bevalling naar voren. Ik moest vaak huilen tijdens die sessies, maar dat vond ik niet erg. Ik boekte heel langzaam vooruitgang, maar een keer per week met iemand hierover praten was fijn. Ze adviseerde me ook om mijn dagelijkse welzijn bij te houden door elke dag een cijfer te geven en na te denken over hoe die dag verliep en als het niet zo goed ging, waarom. Ik vind dit fijn omdat ik op deze manier ook mijn voortgang van dag tot dag kon volgen.

Stoppen met antidepressiva

Na een paar maanden begon ik me beter te voelen en na een tijdje voelde ik me zo goed dat ik in overleg met mijn psychiater mijn medicatie wil afbouwen. Ik dacht, als ik weer zwanger zou worden, heb ik deze medicijnen tenminste niet meer. Mijn psychiater was het daarmee eens en wilde mij hierin begeleiden aangezien het al een tijdje beter gaat (ongeveer 8 weken).

Het afbouwen van antidepressiva moet heel geleidelijk gebeuren, omdat onmiddellijk stoppen vrijwel zeker tot een terugval zou leiden. Ik kreeg een lichtere dosering van mijn medicatie, zodat ik het in kleine stapjes kon afbouwen. De eerste twee dagen met de nieuwe dosering waren prima omdat ik geen verschillen merkte. Toen begonnen de ontwenningsverschijnselen. Ik had ernstige hoofdpijn en vermoeidheid. Ik was nauwelijks in staat om iets te doen. Ik had het gevoel dat mijn lichaam heel hard aan het werk was voor iets terwijl er aan de buitenkant niets te zien was. Ik voelde me niet neerslachtig of verdrietig, wat positief was. De hoofdpijn en vermoeidheid duurden zo'n 3 tot 4 dagen waarna ik me een stuk beter voelde en weer functioneerde.

De volgende stap in het overstappen naar een lagere dosering, deze hele cyclus gebeurde opnieuw. De eerste dagen waren ok en toen begonnen de hoofdpijn en vermoeidheid weer en na 3 dagen voelde ik me weer beter. Omdat ik het gevoel had dat ik een te grote stap zette in medicatie vermindering, heb ik mijn psychiater geraadpleegd en we besloten dat ik deze dosering een tijdje moest aanhouden om mijn lichaam wat rust te geven. Als ik me weer sterk genoeg voelde zou ik de volgende stap zetten.

Helaas begon ik me weer slechter te voelen. Ik voelde me down en begon weer veel te huilen. De psychiater wilde de medicatie weer verhogen maar ik wilde afwachten wat er gebeurt. Ik had zo hard gewerkt met het afbouwen van de medicatie dat ik dat niet nog een keer wilde meemaken. Ik wilde echt niet nog een keer door al die ontwenningsverschijnselen gaan.

De volgende dagen werden alleen maar erger. Ik huilde nog meer en nu werd ik beperkt. Ook begonnen de negatieve gedachten over mijn kleine meid weer. Dat laatste vond ik verschrikkelijk dus zodra ik dit merkte ben ik mijn oude medicatie weer gaan gebruiken. Misschien had ik hier subtieler in moeten zijn door in kleine stapjes te verhogen maar het was een weekend en ik wilde die negatieve gedachten meteen kwijt. Hierdoor was het de volgende dag een beetje wazig.

Kortom, deze poging om te stoppen met antidepressiva was geen succes. Ik weet wel wat ik kan verwachten de volgende keer dat ik het probeer en ik zal er meer tijd voor nemen.

(weer) stoppen met antidepressiva

Al met al heb ik ongeveer 2 jaar antidepressiva gebruikt voordat ik een tweede poging deed om te stoppen. Deze keer nam ik soortgelijke kleine stappen en de ontwenningsverschijnselen waren niet zo ernstig. De moeilijkste stap was de laatste stap, dus helemaal stoppen met de antidepressiva. Deze laatste stap resulteerde wel in ontwenningsverschijnselen, maar omdat ik vastbesloten was om deze medicijnen niet meer te gaan gebruiken, was ik op zoek naar iets anders. De eerste dag met zware ontwenningsverschijnselen nam ik oxazepam, wat in feite de ene verslavende stof vervangt door een andere die het probleem niet oplost.

Omdat mijn ontwenningsverschijnselen vooral te maken hadden met erg angstig en rusteloos zijn, googelde ik heel zorgvuldig wat andere mensen deden. Het gebruiken van een ander medicijn was niet iets waar ik naar op zoek was, dus dat heb ik overgeslagen maar ik las een verhaal waarin hardlopen werd aanbevolen. Ik heb vroeger hardgelopen, maar sinds de zwangerschap doe ik het niet meer. Omdat ik alle spullen nog had, kleedde ik me om en begon aan mijn eerste rondje in jaren.

Vlak voor deze run ervoer ik ernstige ontwenningsverschijnselen en voelde ik me erg angstig. Toen ik aan deze run begon, voelde ik meteen een last van mijn schouders vallen. Als ik me zo goed voelde en zo snel rende... Ik liep meteen dezelfde ronde die ik vroeger (ongeveer 5 km) zonder problemen rende. Het maakte mijn geest helemaal leeg en gaf mijn lichaam daarna zoveel rust.

Hardlopen werd mijn nieuwe antidepressivum. In het begin rende ik elke dag, gewoon om te voorkomen dat ik me angstig zou voelen. Tegenwoordig kan ik om de dag hardlopen voordat mijn lichaam onrustig begint te worden.

Al met al heeft mijn hele depressiehoofdstuk me veranderd en een beter mens van me gemaakt en ik hoop dat mijn verhaal andere vrouwen zal helpen die momenteel tegen een PND vechten.